Spaniel Tybetański to rasa o niezwykłym pochodzeniu i wyjątkowej urodzie, znana przede wszystkim ze swojej historycznej roli w buddyjskich klasztorach Tybetu. Ten pies o charakterystycznej, długiej i jedwabistej sierści przyciąga uwagę nie tylko wyglądem, ale również swoim inteligentnym i lojalnym usposobieniem. Jest to rasa, która łączy w sobie piękno z niezależnym, ale przyjacielskim charakterem, co czyni ją doskonałym towarzyszem dla osób ceniących zarówno estetykę, jak i silne więzi emocjonalne ze zwierzęciem.
Zalety:
Wady:
Rasa ta wywodzi się z Tybetu, gdzie od wieków pełniła ważną rolę jako pies towarzyszący i stróż klasztorów buddyjskich. Była wysoko ceniona przez mnichów, którzy uważali ją za symbol szczęścia i ochrony duchowej. Spaniel Tybetański przez długi czas był rasą rzadko spotykaną poza Tybetem, a jego popularność na świecie wzrosła dopiero w XX wieku, gdy rasa została sprowadzona do Europy i Ameryki. Jej historyczne związki z kulturą i religią Tybetu nadają jej wyjątkowego charakteru.
Wzorzec rasy definiuje Spaniela Tybetańskiego jako psa o średniej wielkości, z gęstą, długą sierścią, która chroni go przed mrozem i wiatrem. Charakterystyczne są dla niego szerokie, wyraziste oczy i żywa mimika twarzy, które podkreślają inteligencję i czujność. Jego sylwetka jest proporcjonalna i zwinna, co świadczy o jego zwinności i sile. Wzorzec podkreśla też konieczność zachowania naturalnej, nieprzesadzonej sylwetki i umiarkowanego temperamentu.
Jest to pies o zrównoważonym charakterze, łączący cechy psa stróżującego z towarzyskim zwierzęciem rodzinnym. Spaniel Tybetański jest inteligentny, niezależny, ale też bardzo przywiązany do swojej rodziny. Potrafi wykazywać się dużą czujnością i nieufnością wobec obcych, ale nie jest agresywny bez powodu. Jego umaszczenie jest niezwykle efektowne — sierść długa, jedwabista, często o złotawych, czarnych lub białych odcieniach. To pies o umiarkowanym poziomie aktywności, który chętnie uczestniczy w spacerach, ale również ceni sobie spokojne chwile w domu.
Wzrost:
Od 25 do 33 cm, co czyni go psem średniej wielkości, odpowiednim zarówno do życia w mieszkaniu, jak i w domu z ogrodem.
Waga:
Zazwyczaj między 4 a 7 kg, co sprawia, że jest to rasa dość lekka i łatwa do przenoszenia.
Umaszczenie:
Występuje w różnych kolorach, takich jak złoty, czarny, biały, rdzaawy, a także mieszanki tych barw, co dodaje mu unikalnego wyglądu.
Średnia długość życia:
Około 12-15 lat, przy czym odpowiednia opieka i profilaktyka zdrowotna pozwalają na długie i zdrowe życie.
Pochodzenie:
Tybet, gdzie rasa była hodowana od wieków jako pies klasztorny i towarzysz mnichów.
Grupa FCI:
Grupa 9 – Psy ozdobne i do towarzystwa.
Rasa ta cieszy się opinią stosunkowo zdrowej i odpornej. Dobrze znosi zmienne warunki pogodowe, nie jest też szczególnie podatna na infekcje sezonowe. Przy odpowiedniej opiece weterynaryjnej oraz zbilansowanej diecie zazwyczaj nie sprawia większych problemów zdrowotnych. Warto jednak regularnie kontrolować stan uzębienia, oczy i uszy, ponieważ w tych rejonach najczęściej mogą pojawić się problemy. Profilaktyka weterynaryjna i higiena to najważniejsze elementy dbałości o zdrowie przedstawicieli tej rasy.
Choć ogólnie uważany za zdrową rasę, może być narażony na pewne schorzenia dziedziczne i przypadłości typowe dla małych psów. Należą do nich m.in.:
Regularne badania profilaktyczne i konsultacje z weterynarzem pomagają we wczesnym wykrywaniu tych problemów i przedłużeniu komfortowego życia psa.
To jedna z ras, która może pochwalić się naprawdę długim życiem. Przy dobrej opiece wiele osobników dożywa 15 lat, a zdarzają się także psy żyjące 17–18 lat. Długość życia zależy od diety, aktywności fizycznej, genetyki i środowiska. Długoletnie towarzystwo tej rasy to nie tylko przywilej, ale i zobowiązanie do zapewnienia odpowiednich warunków przez cały czas życia psa.
Pielęgnacja nie jest skomplikowana, ale wymaga systematyczności. Sierść tej rasy jest średniej długości, jedwabista i gęsta, przez co łatwo ulega splątaniom. Codzienne lub co najmniej kilkakrotne w tygodniu szczotkowanie pozwala uniknąć kołtunów. Kąpiele należy przeprowadzać co kilka tygodni, stosując delikatne kosmetyki. Konieczne jest też regularne sprawdzanie stanu uszu, oczu oraz pazurów. Stała dbałość o higienę skóry i sierści wpływa na dobre samopoczucie psa i ogranicza ryzyko problemów dermatologicznych.
Tak, choć nie tak intensywnie jak niektóre inne rasy długowłose. Gubienie sierści występuje sezonowo, zwykle wiosną i jesienią, ale nie jest bardzo uciążliwe. Regularne szczotkowanie pozwala na bieżąco usuwać martwe włosy i ogranicza ich obecność w mieszkaniu. Umiarkowane linienie sprawia, że są akceptowalne nawet w domach, gdzie czystość ma duże znaczenie.
Nie jest to rasa uznawana za hipoalergiczną. Choć linieją umiarkowanie, posiadają podszerstek i produkują typową dla psów ilość alergenów zawartych m.in. w ślinie i naskórku. Osoby uczulone na psy powinny przed adopcją spędzić więcej czasu z przedstawicielem rasy, aby sprawdzić reakcję organizmu. Nie zaleca się tej rasy osobom z silną alergią, choć w przypadku łagodnej nadwrażliwości odpowiednie środki higieniczne mogą zmniejszyć objawy.
Zbilansowane żywienie to podstawa zdrowia i dobrej kondycji psa. Rasa ta ma skłonność do przybierania na wadze, dlatego porcje muszą być dostosowane do wieku, aktywności i masy ciała. Dobrze sprawdzają się karmy wysokiej jakości, zarówno suche, jak i mokre, z dodatkiem kwasów omega-3 i omega-6. Niektóre osobniki mogą mieć delikatny przewód pokarmowy – wówczas warto wybrać karmę bezzbożową lub z jednym źródłem białka. Regularne posiłki o stałych porach i unikanie resztek ze stołu pozwalają utrzymać prawidłową wagę i dobrą kondycję jelit.
Częstotliwość karmienia zależy od wieku psa i jego poziomu aktywności fizycznej. Szczenięta do 6. miesiąca życia powinny jeść 3–4 razy dziennie, ponieważ ich metabolizm jest szybki i wymagają regularnego dostępu do wartościowych składników odżywczych. Dorosłe psy najlepiej karmić 2 razy dziennie, aby utrzymać stabilny poziom energii przez cały dzień. Jednorazowe karmienie może prowadzić do wzdęć lub obciążenia żołądka, zwłaszcza u psów małych ras. Stały rytm posiłków i odpowiednie porcje są kluczowe, aby zapobiec nadwadze i problemom trawiennym.
Cena psa tej rasy może być zróżnicowana w zależności od wielu czynników: renomy hodowli, pochodzenia rodziców, przeznaczenia psa (domowy pupil czy wystawowy), a także regionu kraju. W Polsce ceny zazwyczaj mieszczą się w przedziale od 4000 do 7000 zł. Pies z hodowli zarejestrowanej w ZKwP (FCI) zwykle kosztuje więcej, ale wiąże się to z pewnością co do pochodzenia, zdrowia i odpowiedniej socjalizacji. Wyższa cena to często inwestycja w genetyczne bezpieczeństwo i jakość wychowania szczenięcia.
Koszt utrzymania psa tej rasy jest umiarkowany. Miesięczne wydatki obejmują karmę dobrej jakości (ok. 100–200 zł), profilaktykę weterynaryjną (szczepienia, odrobaczanie), środki pielęgnacyjne, a także akcesoria (smycz, zabawki, legowisko). Dodatkowe koszty mogą pojawić się w związku z wizytami u groomera – zwłaszcza jeśli właściciel nie wykonuje zabiegów pielęgnacyjnych samodzielnie. Roczne utrzymanie psa tej rasy to wydatek rzędu 3000–5000 zł. Rozsądne planowanie budżetu na opiekę nad psem pomaga zapewnić mu komfort i zdrowie przez długie lata.